Categorie archief: Notities

Soms lijkt de politiek wel een grote struisvogelboerderij: allemaal zo lang mogelijk je kop in het zand steken. Dat kun je doen door je te concentreren op bijzaken, of door het de hele tijd ergens over te hebben zonder daadwerkelijk iets te doen.

Struisvogels steken bij dreigend gevaar niet hun kop in het zand, heb ik me laten vertellen. Maar zo gemakkelijk laat ik me een fijne metafoor niet afhandig maken: ik ondervang dat probleem – heel toepasselijk – door het te negeren.

De PvdA heeft er na de muilpeer van Pim tien jaar over gedaan om een leider te kiezen die met gezag en ervaring over straatschoffies praat. Iets wat de natuurlijke achterban wel op prijst stelt. Fijn, maar dat probleem is de afgelopen jaren wel genoeg ‘benoemd’, de tijd om er iets aan te doen is zelfs al bijna verstreken. Gelukkig, en ik vrees toevallig, schijnt die Samsom ook verstand van energie te hebben.

De grootste struisvogel is Premier Rutte. Wilders organiseerde twee prachtige nederlagen door Europa het gedrag van onze premier te laten veroordelen en ons kabinet te weerhouden van een veroordeling van geweld (!) door kolonisten in Israël. Wilders speelt niet om te winnen, hij speelt om anderen te laten verliezen. Rutte dacht: “Ik houd mijn mond, laat die blonde maar blaten.” Heel even leek dat te werken en stond hij boven het gekrakeel.

Nu wordt duidelijk dat hij gewoon een wegkijker is. Hij maakt liever een misogyne partij (de SGP) en een xenofobe politicus het hof, dan dat hij een liberaal alternatief formuleert. Deze struisvogel heeft zijn blauwe verendek afgeschud. Let op mijn woorden, rond 2022 stelt de VVD de vraag: wil de echte liberaal opstaan.

Eerder te lezen op hard//hoofd

Twee weken geleden bezocht ik het Haagse museum GEM, waar momenteel een overzichtstentoonstelling met werk van de Zuid-Afrikaanse fotograaf Pieter Hugo (1976) valt te bezichtigen.

Ik schreef er voor de Groene Amsterdammer een stuk over. Ren dus snel naar de kiosk, en neem daarna meteen een (proef)abonnement. Ik ken maar weinig publicaties die het echt verdienen om te worden gelezen, de Groene is er in ieder geval één van.

Ik wist nog niet van het bestaan van Good Books, alle opbrengsten gaan naar Oxfam. Een reclamebureau maakte voor de website dit filmpje waarin (een) Hunter S. Thompson (sound-a-like) vertelt over het effect van Kafka’s De Gedaanteverandering.

We dug through the darkest recesses of our minds and studio to create original music and sound design for this Buck masterpiece. Working with squirming, analog-tape leeches, moaning coeds, screaming guitar goats, and brain-exploding psychedelia, we were certainly in our element. Plus, it’s always fun to rock out and get a little weird for a good cause!

Good Books, an online bookseller, passes all of its profits through to Oxfam. Our hats go off to Buck and String Theory.

Enjoy the trip!

Client: Good Books
Agency: String Theory
Director: Buck
Music & Sound Design: Antfood

DISCLAIMER: What you will see is an entirely fictional and completely unendorsed representation. [Though we humbly suggest Hunter S. Thompson might have liked it.] We are devoted fans paying homage. No disrespect is intended.

Een paar maanden geleden interviewde ik Marjolijn Februari. Misschien plaats ik de tekst hier binnenkort ook nog eens, maar voorlopig is het stuk in twee delen te lezen op hard//hoofd. Deel 1 & Deel 2.

Gisteren schreef ze trouwens een vernietigend stukje over Arnon Grunberg in de NRC, voor niet abonnees: lees het hier. Helaas kan ik Grunbergs column nergens vandaan toveren, daar zult u de VPRO-gids voor moeten aanschaffen.

edit: De uiterst attente Hassan Bahara (lees zijn blog) biedt uitkomst. Lees hier Grunberg column uit de VPRO-gids. (En oordeel vooral zelf.)

Tot slot een (niet geredigeerd) fragment uit het interviewtranscript, dat de uiteindelijke versie niet heeft gehaald. Ik dacht eraan omdat ik een beetje moe ben:

Waar haal je de tijd vandaan?

Tja…

Slaap je weinig?

Nee. Heel veel. Dat is eigenlijk een van de belangrijkste redenen waarom ik eigen baas ben. Ik zou er niet aan moeten denken om iedere ochtend om 9 uur ergens in Den Haag op een kantoor moet zitten. Dat zou ik niet redden.

(…)

Ik ben ook wel ‘s nachts veel wakker. Maar ik slaap lang. Ik heb net een boekpresentatie gedaan voor Marly Huier, die heeft een paar weken geleden een boek over ritme uitgeven en vroeg mij een praatje te houden over de superioriteit van avondmensen op het gebied van intelligentie. Avondmensen zijn intelligenter dan ochtendmensen, dat is door allerlei onderzoek wel vastgesteld.

Toen ik dat las, vond ik dat als ochtendmens een beetje confronterend.

Ja. Zij wilden dat ik dat kwam vertellen. En dat vinden sommige mensen inderdaad vreselijk. Maar het is zo. Maar het feit dat de hele wereld is ingesteld op ochtendmensen maakt dat sommige mensen inderdaad geen baan kunnen houden. Ik kan het wel doen, maar mijn hele dag is kapot als ik … er zijn van die mensen die… parlementariërs die willen dan dat je komt ontbijten in Den Haag om 8 uur. Ik denk ja… een heel enkele keer, als het echt moet, dan wil ik dat soort idiote dingen wel doen. Maar dan ben ik de rest van de dag echt kwijt. En als je in dat soort omgevingen werkt waar dat gewoon is, dan kan dat niet, een raar fenomeen. Dus je zoekt toch altijd die vorm van werken waar je je wel bij voelt. En met die rust die ik daardoor krijg, kan ik eigenlijk flink wat werk verzetten. Een tijdje geleden zat ik naast een CEO van een heel groot bedrijf, die zei tegen mij: ik volg een beetje wat jij doet allemaal, jij werkt zeker wel 80 uur per week. Ik zei: nou, valt wel een beetje mee.

Toch dat beeld had ik ook wel een beetje, 80 uur misschien niet, maar…

Ja maar het werk als je mij zou waarnemen, dan ziet het er allemaal heel kalm uit. Maar werk is natuurlijk toch een kwestie van voortdurend blijven nadenken. Dus ik kan hier naar het dorp wandelen om boodschappen te doen, en intussen blijven doorwerken, en terugkomen en … dus als je een filmploeg achteraan stuurt dan ziet het er niet echt indrukwekkend uit, maar het is voornamelijk dat het nooit ophoudt. Dat maakt het veel.

Zaterdag was ik bedlegerig. Ik had weliswaar gewoon te veel gedronken de avond tevoren, maar het woord kater deed de gevolgen geen recht. Ik was ziek. De hele dag overgeven, dat soort werk.

Die film, The Hangover, kwam me ineens ontzettend ongeloofwaardig voor: wie zoveel drinkt dat hij zich de vorige avond niet meer voor de geest kan halen, is fysiek niet in staat dingen te beleven die het verfilmen waard zijn. Mijn kater had in ieder geval een behoorlijk saaie film opgeleverd.

De week ervoor was het fenomeen comazuipen weer eens in het nieuws geweest. Wie zelf geconfronteerd wordt met de gevolgen van een te hoge alcohol inname, is geneigd tot allerhande vormen van mentale zelfkastijding. Als ik op dat moment had moeten betalen voor een ziekenhuisopname, had ik het waarschijnlijk een terechte straf gevonden. (Terwijl het natuurlijk onzinnig is om iedereen die door eigen stomheid in het ziekenhuis belandt voor de kosten op te laten draaien. Dan kunnen we het huidige zorgstelsel wel opdoeken en gewoon automatisch een rechtszaak op iedere behandeling laten volgen.)

Ook realiseerde ik me dat euthanasie voor mensen die ondragelijk lijden een van de grote verworvenheden van onze tijd is.

Met mijn dag kwam het toch nog een beetje goed. Eerst toen ik de trailer van de nieuwe On the road-verfilming zag.

Kort gezegd: de casting ziet er veelbelovend uit, en er is een redelijk kans dat het geen draak van een film wordt. Dat is in dit soort gevallen al heel wat.

Maar dat ‘s avonds nog verder opknapte, voordat ik weer ging slapen zonder te zijn opgestaan, lag toch vooral aan Bret Easton Ellis. Hij ging op Twitter ineens als een bezetene zijn aantekeningen voor een vervolg op American Psycho de wereld insturen. Toevallig was ik een week of twee eerder de foto boven dit bericht ergens tegengekomen. En eerlijk is eerlijk: je kunt je Patrick Bateman maar al te goed voorstellen in deze post-Empire tijd.

Wil je als politicus wat bereiken, en heet je geen Nelson, dan kun je maar beter bereid zijn af en toe de klootzak uit te hangen. Kiezers hebben nu eenmaal de gewoonte liever een straatvechter heilig te verklaren, dan een heilige hun stem te gunnen.

De gedoodverfde Republikeinse kandidaat voor de Amerikaanse verkiezingen eind dit jaar, Mitt Romney, liet afgelopen weekend zien hoe ver een beetje politicus bereid is te gaan. In Atlanta vertelde hij een elfjarig kind dat wanneer Obama herkozen zou worden, Iran nucleaire wapens zal kunnen ontwikkelen en dat de wereld dan nooit meer dezelfde zou zijn. Tja, je kunt kinderen toch moeilijk lastigvallen met zoiets als nuance.

Waar had ik zoiets eerder gehoord? De Amerikaanse schrijver David Foster Wallace liep in 2000 namens het tijdschrift Rolling Stone een weekje mee tijdens de campagne van John McCain, die ten koste van establishment-kandidaat George W. Bush de Republikeinse nominatie wilde binnenhalen. Tegen het einde van Wallace’ (briljante) verhaal, vertelt hij hoe McCain tijdens een verkiezingsbijeenkomst wordt geconfronteerd met een moeder wier zoontje geïnteresseerd was geraakt in de verkiezingen, en idolaat was van McCain. Het kind had echter de telefoon opgenomen toen campagnemedewerkers van Bush belden. Ze vertelden hem wat voor een achterbakse, immorele man die McCain eigenlijk was, en het kind was zwaar gedesillusioneerd achtergebleven. McCain reageerde volgens DFW superieur: hij maakte zijn excuses. Je zou kunnen zeggen namens de hele politiek. Bush won de verkiezingen.

Ik moest eraan terugdenken toen ik vorige week peinsde over de brave Hendrikverkiezing van de PvdA. De kandidaten lijken stuk voor stuk niet eens bestand tegen het spel in de Nederlandse media, dat maar zelden echt vuil wordt. Jeroen Pauw en Matthijs van Nieuwkerk, en zelfs onze nationale klier Rutger Castricum, ze behoren niet tot dezelfde categorie als Bill O’Reilly en Rush Limbaugh. Maar als je die mediahaantjes niet eens aankunt, wat heb je dan te zoeken in een hok waar Wilders regeert?

Eerder te lezen op hard//hoofd

En toen was er ophef. Waar winden we ons deze week over op? Sommige mensen over NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag. De krant had de voorpagina ingeruimd voor een artikel onder de weinig smakelijke kop “Hoe zal het brein van prins Friso zich houden?”

Het stuk was geschreven door een redacteur die dubbel pech had: niet alleen was ze in Lech, haar man had als neurochirurg ook nog eens toegang tot de behandelend arts. Je hebt één bron, wat doe je dan? Je schrijft een avontuurlijk verhaal. Toch?

Ik laat de ethische discussie hier even voor wat hij is. Het is zo voorspelbaar: een krant gaat net wel/net niet over een grens, anderen schreeuwen hypocriet moord en meer overtuigend brand, een hoofdredacteur verdedigt zich door alles op redelijke toon uit te leggen, zonder toe te geven dat nobele motieven niet altijd een rol spelen als je een krant persklaar probeert te krijgen. Zeker wanneer de oplagecijfers onder druk staan.

Het artikel zelf is vooral pijnlijk om te lezen. Niet omdat er al dan niet gespot wordt met fatsoenswetten, maar omdat de toon zo ontzettend angstig is. Gevoelsmatig gaat de helft van het stuk op aan het verdedigen van de keuze om het verhaal überhaupt op te schrijven. Als je iets doet wat niet bij je past, word je onzeker.

Uiteindelijk is het aan de journalistiek om te beoordelen wat wel of geen nieuws is: “News is whatever a good editor chooses to print.” Daar heeft de RVD weinig over te zeggen. In die zin heeft NRC Handelsblad het grootste gelijk van de wereld. Maar ik had toch liever gehad dat de krant zich nog altijd te goed had gevoeld voor het op deze manier brengen van dit soort nieuws. De hoofdredacteur is ook verantwoordelijk voor de vorm waarin het nieuws wordt gegoten.

Toevallig las ik de volgende dag in een oud stuk van Gore Vidal: “Today, half the population no longer reads newspapers: plainly, they are the clever half.” Laat de kwaliteitskranten iets van hun zelfvertrouwen en vooral eergevoel herwinnen. In Vidals Amerika zijn mensen die geen krant lezen verstandig, straks lezen verstandige mensen hier ook geen kranten meer.

Eerder te lezen op hard//hoofd