Ik had me voorgenomen vandaag een stukje te tikken over Zadie Smith, wiens On Beauty wordt verfilmd. Of anders over Charles Bukowsi, wiens gedichten een paar jaar geleden door iemand op zelf-gecomponeerde muziek zijn gezet. Een in eigen beheer uitgegeven cd’tje waar ik nog regelmatig naar luister. Maar daarover later.
Er is namelijk iets waar ik met de beste wil van de wereld niet omheen kan. Arnon Grunberg citeert deze week in de VPRO gids uitgebreid mijn interview met Marjolijn Februari. Zo uitgebreid dat ik me niet bezwaard voel zijn stukje hier door te plaatsen, ik heb immers bijna de helft zelf geschreven.
Nu is de vraag: wordt hem – met een slotzin waar ik geen wijs uit kan worden – inderdaad het laatste woord gegund? Of zit er nog rek in deze plemiek? (Zoals ik het ooit iemand mooi hoorde uitspreken.)
Edit: voor wie de inleidende beschietingen heeft gemist…