Categorie archief: Notities

Beetje stil hier. Excuses. Afgelopen week heb ik een beetje geblogd op de redactie van nrc.next. Hoogtepunt was het bezoek van de notoire cynische Marcel van Roosmalen, die in werkelijkheid behoorlijk mild bleek. Lees zijn verslag hier.

Terwijl hij op de redactie rondsnuffelde, tikte ik een stukje over zijn aanwezigheid:

Op bezoek bij nrc.next: Marcel van Roosmalen en fotograaf Jan-Dirk met frisse tegenzin op de krant

De middentafel.

Een handvol journalisten vertrok vanochtend waarschijnlijk met lood in de schoenen naar de Rotterdamse Alexanderpolder. (Waarvan lang, ten onrechte, werd aangenomen dat het het laagste punt van Nederland was.) De redactie van nrc.next heeft vandaag hoog bezoek. Zelf zijn de gasten vermoedelijk met ‘frisse tegenzin’ op pad gegaan. Juist: Marcel van Roosmalen is hier, voor een laatste reportage in zijn serie op de Werk & Geld-pagina’s. En hij heeft fotograaf Jan-Dirk meegenomen.

Even, bij aanvang van de ochtendvergadering, lijkt de redactie verlamd. Gelukkig neemt de hoofdredacteur het woord. Hij stelt voor “te doen alsof Marcel er niet is”. Deze suggestie kan op brede instemming rekenen.

“Heb jij nog iets, Marcel?” zegt de hoofdredacteur een klein half uur later, ter afsluiting van de vergadering.

“Ik heb niets”, zegt Marcel.

Daarna vertrekt hij, samen met fotograaf Jan-Dirk, naar het rookhok. Terwijl Marcel een trekje neemt, zegt hij:

“Zelf zei ik op vergaderingen nooit wat. Ik heb bij HP de Tijd zes jaar mijn mond gehouden. Dat vonden ze wel eens vervelend.”

Hij vraagt welke redactieleden hij nog in het rookhok kan treffen. Als ik zeg niet zeker te weten wie per 1 januari is gestopt, en vraag of hij geen poging heeft ondernomen, zegt hij: “Ja ik ben wel gestopt. Het gaat goed. Ik rook alleen nog op werkdagen.”

Terug op de next-redactie valt op ‘de middentafel’ een kop koffie om. Redacteur Hendrik Spiering zegt: “Dat gebeurt anders nooit.” Marcel antwoordt niet, en kijkt toe hoe de rotzooi wordt opgeruimd.

Jan Hanlo in het Vondelpark // collectie letterkundig museum

Ik lees zojuist op de website van De Optimist een mooi essay over autisme. Hoewel het tegen het einde wat dramatisch wordt, bevat het stuk een paar fijne passages. Deze bijvoorbeeld:

Op de begrafenis van moeder heb ik mijn vader voor het eerst in tijden weer gezien. Hij droeg een stropdas, wat hij anders nooit doet en hoefde niet te huilen, noch om de dood van moeder, noch om het weerzien met mij. Angstvallig hield hij zich groot. Ook opa en oma toonden geen enkele emotie. Ik liet mijn tranen de vrije loop. Niet omdat ik zo verdrietig was om de dood van moeder, maar omdat een begrafenis zo in en in triest is als er helemaal niemand huilt.

Bij dit stuk van Maria Foerier wordt vermeld dat het genomineerd werd voor de Jan Hanlo Essayprijs Klein 2011. Omdat ik eigenlijk niet zoveel van Jan Hanlo weet, kijk ik even op Wikipedia. Daar staat onder meer het volgende:

Vanaf 1944 schreef Hanlo gedichten, waarvan met name Oote de aandacht trok. Dit klankgedicht (Hanlo sprak zelf van ‘kinderbrabbeltaal’) verscheen in 1952 in het door het rijk gesubsidieerde tijdschrift Roeping. Het blad Elsevier besteedde daar aandacht aan en het VVD-Eerste Kamerlid W.C. Wendelaar stelde vervolgens Eerste Kamervragen over de subsidie aan het blad dat Hanlo’s ‘infantiel gebazel’ publiceerde. Dat leverde de nodige publiciteit op.

Sommige dingen veranderen nooit. Andere dingen daarentegen weer wel:

Hij kreeg een relatie met de dertienjarige Mohamed en nam de jongen mee naar Nederland. Mohamed werd echter alweer snel naar Marokko uitgewezen.

Hierop volgden kennelijk geen kamervragen. Ook de laatste alinea van het lemma wil ik u niet onthouden:

Ongeveer twee derde van Hanlo’s omvangrijke correspondentie werd in 1989 in boekvorm uitgegeven. Daaruit blijkt onder andere welke gewetensproblemen zijn seksuele geaardheid hem opleverde. Behalve homoseksueel pedofiel was Hanlo namelijk gedurende zijn gehele leven belijdend katholiek.

Eerst verdenk ik de schrijver ervan dat hij of zij bedoelt dat niet-katholieken geen gewetensproblemen als gevolg van deze een seksuele geaardheid kunnen hebben. Maar dan begint het te dagen. De auteur bedoelde waarschijnlijk te zeggen dat de “homoseksuele pedofiel Hanlo” weliswaar gewetensproblemen had vanwege zijn geaardheid, maar dat dit zo was ondanks het feit dat hij zijn hele leven belijdend katholiek was.

Ik wilde een hier een stukje schrijven over Paul Verhoevens Starship Troopers. Dat was drie dagen geleden, ik ben inmiddels 2000 woorden verder en heb ik geen idee waar het op uitloopt, maar als het nog iets wordt, dan geen blogje. Hier de enorme, niet nagekeken of geredigeerde aanloop. (Waarvan iedere redacteur zal zeggen: “Mag het een onsje minder?”)

Mijn enige herinnering aan Paul Verhoevens Hollow Man is een telefoongesprek. Ik was 15 en voerde het met een niet bijster intelligente vriend-van-een-vriend-van-een-vriend. Terwijl ik rondhing bij het filmhuis in Delft, schreeuwde hij door de telefoon dat hij in een bioscoop elders in de stad zat. Ik vroeg bij welke film er draaide. Na enig rondvragen onder zijn medebezoekers wist hij te vertellen dat het om “hoo-loo-man” ging. Overigens: de enige reden dat ik bij het filmhuis zat, was dat je daar, wanneer het regende, beschut een jointje kon roken.

Ik geloof niet dat ik die dag meegevraagd was naar de bioscoop, maar mocht dat wel gebeurd zijn, dan was ik waarschijnlijk niet gegaan. Ik heb eigenlijk nooit echt zin gehad in een film van Paul Verhoeven. Ik ben te beschermd opgevoed om RoboCop te zien toen hij uitkwam. Turks Fruit heb ik ooit gekeken, maar veel meer dan wat seks en een scène op een fiets kan ik me er niet van herinneren. Ik zag wel uit naar de première van Zwartboek, maar vooral omdat de film deels opgenomen werd in een kraakpand waar ik regelmatig vertoefde, en enkele bevriende bewoners als extra mochten aantreden. Toen de film eenmaal verschenen was, had ik geen zin om naar de bioscoop te gaan, en toen hij eindelijk op dvd uitkwam, had ik zo vaak gehoord dat het een draak was, dat ik geen zin meer had om naar de dvd-speler te lopen en de schijf erin te doen.

Wanneer Verhoeven op tv is, vind ik hem doorgaans vervelend. Een macho die zijn hoofd niet zomaar boven het maaiveld uitsteekt, maar die ook met lichte verontwaardiging de aandacht op zijn brutaliteit probeert te vestigen wanneer blijkt dat niet iedereen met een zeis achter hem aanzit. Toch blijf ik vaak kijken. Er lijkt een heilige vuur in hem te branden en mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn ergernis.

Vorige week las ik dat een remake van Starship Troopers aanstaande is. Ik heb Verhoevens origineel ooit gezien, maar ook daar herinner ik me weinig van. Wat vage scènes waarin aliens werden neergeschoten door mannen in overalls. En Denise Richards, een prototype van wat uiteindelijk op de markt gebracht zou worden als onder de naam Angelina Jolie. De film verscheen in 1997, en ik geloof niet dat ik hem in de bioscoop zag. Ik zal een jaar of 13 geweest zijn toen hij op tv was. Of misschien heb ik een videoband gehuurd bij het piepkleine videotheekje op de hoek van de straat tegenover het Legermuseum.

Dat nieuws van die remake deed me beseffen hoe weinig ik eigenlijk van Verhoevens werk weet. De films die ik heb gezien, zijn me niet bijgebleven. Al wijd ik dat laatste liever aan mijn jeugdige desinteresse dan aan een eventueel gebrekkig vakmanschap van Verhoeven. Plots leek het onmogelijk dat ik niets zinnigs kon zeggen over het werk van ‘s lands grootste levende filmregisseur. Het voelde ongepast. Ik besloot Starship Troopers nog maar eens te bekijken.