Ik zat een paar weken geleden in een café in Amsterdam. Dat laatste zeg ik er maar even bij, omdat ik niet in Amsterdam woon. Aan het tafeltje naast mij zaten twee studenten. Een van de twee liep stage en had een baan aangeboden gekregen. Hij vertelde hoeveel hij zou gaan verdienen.
“Wow,” zei zijn tafelgenoot, om duidelijk te maken dat hij het een zeer aantrekkelijk bedrag vond.
“Dat is maar iets meer dan het minimumloon, hoor.”
“Misschien ga ik wel een paar jaar lesgeven, dat verdient best goed,” mijmerde de tafelgenoot.
Toen ik maandag een stukje van Philip Huff las, moest ik eraan terugdenken. Hij schetst in de NRC een behoorlijk deprimerend beeld van zijn generatie en haar wereld. Hij heeft een punt wanneer hij stelt dat wij door een gebrek aan wezenlijke tegenstellingen in de wereld – er zijn geen duidelijke, overtuigende alternatieven voor het systeem waarin we leven en werken – ook niet meer ‘buiten’ onze werkelijkheid kunnen denken.
Ik was al bijna bereid om mee te gaan in zijn gedachtegang, toen ik ineens begon te twijfelen. Huff is een jaar eerder geboren dan ik, dus als hij spreekt over zijn generatie, zal ik daar ook wel onder vallen. Maar het lijkt toch vooral over zijn directe omgeving te gaan. Die wereld waarin iedereen in meer of mindere mate een hebzuchtige kapitalist is, en particulier bezit allesbepalend voor iemands identiteit en wereldbeeld, die herken ik eigenlijk helemaal niet. De mensen die ik ken die hopen ooit te kunnen kiezen tussen “die baan bij ABN Amro” en “die baan bij Goldman Sachs” zijn op één hand te tellen. De “Occupyers” overigens ook.
De meesten hebben – of zoeken – gewoon werk. En natuurlijk: als het even kan, leuk en redelijk-betaald werk. Ze zijn misschien niet allemaal even maatschappelijk betrokken, maar dat ben ikzelf ook niet de hele dag.
Goed, die jongen in het café wilde niet uit idealisme het onderwijs in, maar zijn houding leek meer op wat ik om me heen zie, dan het beeld dat Huff schetst. Een gebrek aan bereidheid zich over wezenlijke alternatieven voor onze maatschappij te buigen? Dat wil ik wel geloven. Maar hebzucht als toonaangevende karaktertrek van ‘onze generatie’? Onzin. Huff heeft niet door dat hij het over een elite heeft.
4 april verschenen op hardhoofd