Zaterdag was ik bedlegerig. Ik had weliswaar gewoon te veel gedronken de avond tevoren, maar het woord kater deed de gevolgen geen recht. Ik was ziek. De hele dag overgeven, dat soort werk.
Die film, The Hangover, kwam me ineens ontzettend ongeloofwaardig voor: wie zoveel drinkt dat hij zich de vorige avond niet meer voor de geest kan halen, is fysiek niet in staat dingen te beleven die het verfilmen waard zijn. Mijn kater had in ieder geval een behoorlijk saaie film opgeleverd.
De week ervoor was het fenomeen comazuipen weer eens in het nieuws geweest. Wie zelf geconfronteerd wordt met de gevolgen van een te hoge alcohol inname, is geneigd tot allerhande vormen van mentale zelfkastijding. Als ik op dat moment had moeten betalen voor een ziekenhuisopname, had ik het waarschijnlijk een terechte straf gevonden. (Terwijl het natuurlijk onzinnig is om iedereen die door eigen stomheid in het ziekenhuis belandt voor de kosten op te laten draaien. Dan kunnen we het huidige zorgstelsel wel opdoeken en gewoon automatisch een rechtszaak op iedere behandeling laten volgen.)
Ook realiseerde ik me dat euthanasie voor mensen die ondragelijk lijden een van de grote verworvenheden van onze tijd is.
Met mijn dag kwam het toch nog een beetje goed. Eerst toen ik de trailer van de nieuwe On the road-verfilming zag.
Kort gezegd: de casting ziet er veelbelovend uit, en er is een redelijk kans dat het geen draak van een film wordt. Dat is in dit soort gevallen al heel wat.
Maar dat ‘s avonds nog verder opknapte, voordat ik weer ging slapen zonder te zijn opgestaan, lag toch vooral aan Bret Easton Ellis. Hij ging op Twitter ineens als een bezetene zijn aantekeningen voor een vervolg op American Psycho de wereld insturen. Toevallig was ik een week of twee eerder de foto boven dit bericht ergens tegengekomen. En eerlijk is eerlijk: je kunt je Patrick Bateman maar al te goed voorstellen in deze post-Empire tijd.