Ik kwam zojuist het volgende zinnetje tegen op de Facebookpagina van de London Review of Books: “Introducing Will Self’s digital essay ‘Kafka’s Wound’”. Dat klinkt interessant. Een intrigerende schrijver (Self), een intrigerende schrijver (Kafka), iets waarvan ik niet weet wat het is, maar wat me meteen aanstaat (“digital essay”) en iets bloederigs (“Wound”)
Over Will Self wil ik zelf nog graag eens wat schrijven. Een fascinerende man. Ik meen dat hij ooit eens tijdens een verkiezingscampagne in een vliegtuig van de Tory-kandidaat zich in het toilet opsloot, omdat hij toch echt een dosis heroïne nodig had. Je bent journalist Hunter S. Thompson II enfant terrible Will Self, of je bent het niet.
Maar wat is dat ‘digitale essay’? De website vermeldt dit:
Kafka’s Wound is a digital literary essay commissioned from Will Self by the London Review of Books which will be launched on The Space website, a new Arts Council initiative to promote the digital arts developed in partnership withthe BBC. Will Self’s essay will be examining his personal relationship to Kafka’s work through the lens of the story ‘A Country Doctor’ (1919), and in particular through the aperture of the wound described in that story. Will Self’s initial view is that the wound embodies an aspect of the burgeoning ironic consciousness created in European culture by the experience of the First World War, and his essay will treat of Kafka’s particular forms of irony and absurdism.
The essay is being ‘through composed’ with Will Self’s own thoughts, as he works, being responded to by digital content providers – many of whom are colleagues of his at Brunel University – as well augmented by archival material from the BBC and other sources. The entire digital essay will go live in July.
Goed, nu weet ik nog niet wat ik me bij het eindresultaat moet voorstellen. Gelukkig schrijft Self in een van zijn eerste posts het volgende:
My first thoughts on the digital components of the essay were that they were bells and whistles to be accessed via the text. But in the first few weeks of the project I find I have changed my mind. As writers we have our own methodology, and although we may draw on the visual, the aural and spatial – while a literary essay is not necessarily literary criticism – nonetheless the text is where it happens for us: texts, and our silent contemplation of their rustling together. Now that I’ve been called upon to talk to games designers, archive researchers, dramatists, graphic artists, to arrange interviews with translators from the German, and to contemplate a trip to Prague as well, it dawned on me that this would be a truly collaborative undertaking, that far from thinking in isolation, I would be embroiled in a continuous and multivalent discourse, in which work generated by others would feed back into my own.
In the days and weeks to come, until the completed essay is posted here, I will be writing a regular blog to keep those interested up to speed on my progress – and on whether the white and questing worms can be withdrawn from the inchoate mass of Kafka’s wound.
Om heel eerlijk te zijn snap ik het nog steeds niet helemaal, maar ik ga Selfs project volgen. Omdat ik erg benieuwd ben hoe hij Kafka te lijf gaat, maar vooral omdat ik wil weten hoe hij zijn 21e-eeuwse essay ‘componeert’. In zijn derde bericht gaat hij in op een Amazon-recensie van een teleurgestelde Kafka-lezer, die ondermeer schrijft:
“Maybe ‘Metamorphosis’ is somewhat original, albeit with a predictable twist at the end. […] Anyway, if you have enough money to buy this, make sure you have the sense not too.”
Dit project is gratis te volgen. HIER bewegend beeld van Self die over zijn essay vertelt en HIER het blog.