Tot mijn verbazing bestelt Ernest een expresso, terwijl hij het in zijn stukjes doorgaans toch goed spelt. „Ik wist al heel vroeg dat ik columnist-met-een-gimmick wilde worden. Eigenlijk niet op internet, maar goed. Vandaar ook mijn Bril, ja, ik vind hem zelf ook ietwat overdreven. Maar ja, als je columnist-met-een-gimmick wilt worden, dan moet je eerst acteur of schrijver zijn. En iedereen weet dat je in Nederland pas een echte schrijver bent als je een flinke Bril hebt, en een beetje zelfgenoegzaam overkomt. Vandaar.” Ik knik instemmend, van achter mijn eigen Bril, ik schrijf namelijk ook wel eens een stukje.
Ernest heeft zich ondertussen behoorlijk bekwaamd in het drinken van espresso’s. Terwijl ik tot twee keer toe een slokje probeer te nemen terwijl de koffie nog te heet is, en ik bij de tweede keer mijn tong verbrand, raakt Ernest zijn kopje pas na een paar minuten aan. Ik volg zijn voorbeeld, en verdomd, precies goed. Even denk ik erover mijn respect te betuigen, maar dan realiseer ik me dat dat net het zetje zou kunnen zijn dat hij nodig heeft om daadwerkelijk te gaan zweven. Dan ben ik hem kwijt.
„Zeg wat is dat trucje van je eigenlijk?” Ik probeer de vraag zo stellen dat hij niet merkt dat ik wel een vermoeden heb. „Ha, alleen als je belooft het tegen niemand te vertellen.” Ik spuug tussen mijn linker wijs- en middelvingers door op de grond: „stik sterf kop eraf,” zeg ik er maar achteraan, voor de zekerheid. Mijn moeder zei dat als ze duidelijk wilde maken dat ze me niet voor het lapje hield. „Goed,” zegt de Ernest van achter zijn Bril: „Mijn gimmick, ik vind trucje een beetje schamel klinken, is dat ik iedere dag doe alsof ik met iemand die in het nieuws is geweest koffie drink. Terwijl dat ik dat natuurlijk niet echt doe. En om het interessant te houden maak ik iedere keer een paar andere grapjes.” „Schrijf je dan morgen over dit kopje koffie?” Nee, voor morgenochtend heb ik al iets anders. Ik ga zo met Peter, de hoofdredacteur, een kopje koffie drinken. Hij zei vanochtend aan de telefoon dat hij me iets moet vertellen.”
Wat bleek? Peter had de gimmick ook ontdekt. Dat was niet in het belang van Ernest, want die column is er nooit gekomen. Daarom nu maar dit stukje. Als afscheid, maar ook een beetje als waarschuwing: columnist-met-een-gimmick zijn is een beetje zoals drugs dealen: zolang het goed gaat is het living the dream, maar het kan ineens afgelopen zijn. En dan ben je weer gewoon een schrijver met een Bril.